“Ξαφνικός θάνατος”

Ναι, το ποδόσφαιρο είναι για πολλούς ζήτημα ζωής και θανάτου, αλλά μάλλον κάπου εκεί χάνουμε την μπάλα. Γιατί τίποτα δεν πρέπει να αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου πέρα από την ίδια τη ζωή. Περισσότερο από κάθε άθλημα, οι λέξεις “τον σκότωσε”, “σοκ”, “βόμβα”, “πόλεμος”, “ξαφνικός θάνατος” και άλλα πολλά τέτοια (άσχημα) γλαφυρά συνοδεύουν τα ρεπορτάζ μετά από αγώνες, πριν από αγώνες, σε κάθε ευκαιρία. Το πόσο μεγάλο ατόπημα αυτό, μας το θυμίζουν δυστυχώς μερικές φορές και ακόμα πιο δυστυχώς για λίγο μόνο καιρό, δυσάρεστα γεγονότα όπως αυτό του Ντάβιντε Αστόρι. Μακάρι να είναι ο τελευταίος νέος άνθρωπος που φεύγει τόσο άδικα από τη ζωή, αλλά πριν από αυτόν υπήρχαν πολλοί στα γήπεδα του ποδοσφαίρου. Υπήρχε ο Χάρκε, στον οποίο αφιέρωσε το γκολ του στον τελικό του Μουντιάλ ο φίλος του Αντρές Ινιέστα και έκανε ακόμα πιο σημαντική την κατάκτηση του τροπαίου σε όλη την Ισπανία. Υπήρχε ο Πουέρτα που έφυγε και αυτός βυθίζοντας στη θλίψη τη Σεβίλλη. Μόλις το περασμένο καλοκαίρι, ο 20χρονος παίκτης του Άγιαξ Αμπντελχάκ Νουρί υπέστη σοβαρότατη και μόνιμη βλάβη στον εγκέφαλο, τον Νοέμβριο του 2016 αφανίστηκε η Σαπεκοένσε…

Η Γιουβέντους πήγε στο ματς του “Γουέμπλεϊ” φορτισμένη από τον χαμό του Αστόρι, αφού πολλοί από τους παίκτες της ομάδας είχεν συνυπάρξει με τον αμυντικό της Φιορεντίνα στην εθνική. Ο χαμός του Αστόρι μας θύμισε δυστυχώς το χαμένο νόημα των λέξεων. Από τις πολλές φορές που χρησιμοποιούνται με σχεδόν ασήμαντη αφορμή, οι λέξεις κιδυνεύουν να χάσουν την δύναμή τους, το νόημά τους έχει αλλοιωθεί και όταν δυστυχώς πρέπει να χρησιμοποιηθούν φαίνονται αδύναμες να πετύχουν το στόχο τους. Λίγο μετά από το ματς στο Λονδίνο, ο Μαουρίτσιο Ποκετίνο δήλωνε ήρεμος για την ήττα- αποκλεισμό ότι όχι μόνο δεν υπάρχει κανένας θάνατος στο ποδόσφαιρο, αλλά δεν υπάρχει ούτε καν εφιάλτης. “Στο ποδόσφαιρο παίζεις για να νικήσεις, αλλά μπορεί και να χάσεις”, δήλωνε ο πολύ καλός Αργεντινός τεχνικός και λίγο δίπλα του, ο Κιελίνι λύγιζε μιλώντας για τον φίλο του, τον Ντάβιντε Αστόρι…

Ο Ιταλός αμυντικός ήταν μπροστάρης στην προσπάθεια της Γιουβέντους για την ανατροπή και ο τρόπος που πανηγύριζε σε κάθε τάκλιν θα προκαλούσε σίγουρα μελαγχολία στο Παρίσι. Εκεί που το βράδυ της Τρίτης η Παρί παρουσιάστηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Εκεί που το ποδόσφαιρο έχασε την ψυχή του. Εκεί που όλη η ομάδα της Παρί δεν είχε το πάθος μόνο του Κιελίνι ή του Μπουφόν. Γιατί κάποια πράγματα δεν αγοράζονται, ούτε στο ποδόσφαιρο ούτε και πουθενά. Η Ιστορία της ομάδας, η ψυχή, το πάθος, η δύναμη, ο σεβασμός στη φανέλα και το βάρος αυτής. Το σύνολο των χρόνων του Μπουφόν, του Κιελίνι και του Μπαρτζάλι μπορεί να είναι ίσο με της μισής Τότεναμ, αλλά οι τρεις Ιταλοί έπαιζαν σαν να ήταν αυτό το πρώτο τους μεγάλο παιχνίδι, σαν να ήταν αυτό το παιχνίδι που ήθελαν να αποδείξουν στον κόσμο ποιοι είναι, το παιχνίδι μέσω του οποίου θα καθιερωθούν. Η Τότεναμ από την πλευρά της,αποκλείστηκε με το κεφάλι ψηλά. Αποκλείστηκε παίζοντας το παιχνίδι που ήθελε και ας ήξερε ότι αυτό μπορεί να είναι και λίγο αφελές κόντρα στη “Γηραιά Κυρία”. Αποκλείστηκε δίνοντας και αυτή την ψυχή της σε ένα παιχνίδι που με διαφορετικούς τρόπους υπενθύμισε ότι το ποδόσφαιρο έχει ψυχή και  ας το έχουμε χάσει λίγο ειδικά στα μέρη μας που αντιμετωπίζεται στην καλύτερη σαν πόλεμος. Ούτε η Τότεναμ όμως, ούτε και η Παρί έζησαν κάποιον ξαφνικό θάνατο στο γήπεδο. Τον ξαφνικό θάνατο τον βιώνει η οικογένεια του Αστόρι και η Φιορεντίνα. Οι εναλλαγές συναισθημάτων του Κιελίνι λίγο μετά από το παιχνίδι στο “Γουέμπλεϊ” θα πρέπει να είναι ένα καλό μάθημα για όλους. Η ευτυχία που προκάλεσε η μεγάλη νίκη – πρόκριση στο γήπεδο, πνίγηκε στα δάκρυα όταν θυμήθηκε τον φίλο του. Διότι ακόμα και εάν δεχτούμε ότι κάθε ήττα, κάθε αποκλεισμός και κάθε χαμένος τελικός είναι ένας μικρός θάνατος, όλοι μα όλοι έχουν την δυνατότητα να επιστρέψουν στο επόμενο παιχνίδι, στο επόμενο νοκ άουτ, στον επόμενο τελικό, όσο και εάν αργήσει αυτός. Ο Μπουφόν με τον Κιελίνι και τον Μπαρτζάλι έζησαν τον Σεπτέμβριο έναν σοκαριστικό αποκλεισμό από το Μουντιάλ, αλλά στο Λονδίνο πανηγύρισαν ξανά, για να επιστρέψουν στην Ιταλία και να αποχαιρετήσουν για πάντα τον φίλο τους. Πανηγύρισαν γιατί είχαν τη δυνατότητα να το κάνουν, γιατί είχαν την ψυχή να το κάνουν. Η Παρί δεν πανηγύρισε, γιατί ίσως στο Παρίσι να μην έχουν καταλάβει ακόμα την ψυχή του ποδοσφαίρου και θα μπορούσε να απευθυνθεί στη Γιουβέντους για το τι ακριβώς είναι του ποδοσφαίρου η καρδιά. Η καρδιά που πρόδωσε τον Ντάβιντ Αστόρι, στον μόνο ξαφνικό θάνατο των ημερών όσον αφορά στο ποδόσφαιρο.