«Σε ευχαριστώ ποδόσφαιρο»

Αγωνία, ένταση, πάθος, ανατροπές στα όρια του μύθου και συναισθήματα στα άκρα. Η εβδομάδα που κλείνει σήμερα γέμισε με ποδοσφαιρικό υπερθέαμα, αλλά και μαθήματα ζωής που παραδίδει η μπάλα όταν αντιμετωπίζεται με τον σεβασμό που της αξίζει. Οι επαναληπτικοί ημιτελικοί του Τσάμπιονς Λιγκ πέρασαν ήδη με χρυσά, εκτυφλωτικά γράμματα στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Όχι ότι οι δύο πρώτες συναντήσεις των δύο ζευγαριών δεν προσέφεραν όλα τα παραπάνω στοιχεία. Απλώς οι ρεβάνς ξεπέρασαν κάθε προσδοκία.

Μετά από το διήμερο των θαυμάτων (έστω ποδοσφαιρικών θαυμάτων) με τις επικές προκρίσεις της Λίβερπουλ και της Τότεναμ, η Άρσεναλ με την Τσέλσι ολοκλήρωσαν το καρέ του αγγλικού ποδοσφαίρου στους τελικούς. Η λαμπερή Πρέμιερ Λιγκ πιστοποίησε την ανωτερότητα και την κυριαρχία της έναντι όλων των άλλων εθνικών πρωταθλημάτων. Το Λονδίνο είναι η… ανεπίσημη πρωτεύουσα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με τρεις ομάδες στους τελικούς και σίγουρα ένα τρόπαιο, έστω αυτό του Γιουρόπα Λιγκ, αφού θα το κατακτήσει ή η Τσέλσι που χρειάστηκε τα πέναλτι να αποκλείσει την Άιντραχτ (τον… Άγιαξ του Γιουρόπα Λιγκ) ή η Άρσεναλ που «σκούπισε» την Βαλένθια με δύο μεγάλες βραδιές των Λακαζέτ και Ομπαμεγιάνγκ. «Εμείς πήραμε παίκτη από την Άρσεναλ με 12εκ. ευρώ και η Άρσεναλ πήρε από εμάς με… 40εκ. ευρώ», έλεγε μετά από τη λήξη του ημιτελικού ο Μαρθελίνο εννοώντας τους Μουστάφι και Γκάμπριελ Παουλίστα που ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους, αλλά στη συνέχεια συμπλήρωσε: «αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία». Τα χρήματα παίζουν σίγουρα ρόλο, αλλά δεν είναι μόνο αυτά που έκαναν τη διαφορά στα σκαλοπάτια που έχει ανεβεί η Πρέμιερ Λιγκ και έχει ανέβει επίπεδο, αφήνοντας τα άλλα πρωταθλήματα να την ακολουθούν. Αν έπαιζαν μόνο τα χρήματα, η Παρί θα είχε τώρα 3 Τσάμπιονς Λιγκ και η Τότεναμ που δεν έκανε καμία μεταγραφή από… πρόπερσι τον Ιανουάριο, δεν θα ήταν στον τελικό. Η Τότεναμ που λογικά θα είναι 4^η στην βαθμολογία της Πρέμιερ Λιγκ, θα αντιμετωπίσει την Λίβερπουλ που λογικά θα είναι 2^η και η Τσέλσι που θα τερματίσει (επίσης λογικά) 3^η, θα συγκρουστεί με την Άρσεναλ που πάει για 5^η και ίσως βρεθεί στην 6^η.

Τι λείπει; Μα φυσικά η 1^η και μάλλον η… καλύτερη! Η Μάντσεστερ Σίτι, η οποία επίσης έχει ξοδέψει πάρα πολλά χρήματα και αποκλείστηκε με ένα ακόμα θρίλερ από την Τότεναμ των φτηνών αγορών και των ακριβών πωλήσεων!

Η εβδομάδα ξεκίνησε με την ανεπανάληπτη ανατροπή της Λίβερπουλ. Χωρίς τους Σαλάχ και Φιρμίνο, η ομάδα του Κλοπ έλιωσε την Μπαρτσελόνα στο «Άνφιλντ» και τη διέλυσε με 4-0! Η Μπαρτσελόνα πήγε φοβισμένη στο «Άνφιλντ» και ηττήθηκε από τον ίδιο της τον φόβο. Τον φόβο μίας ακόμα κατάρρευσης σε κρίσιμο εκτός έδρας παιχνίδι στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η Λίβερπουλ το εκμεταλλεύτηκε και την έλιωσε, αφού ο φόβος της είχε δέσει τα πόδια, της είχε εξουδετερώσει τη σκέψη. Τα πράγματα μερικές φορές στο ποδόσφαιρο είναι απλά. Η ρεβάνς δεν είχε καμία σχέση με τακτικές, σχηματισμούς, τρικ και συστήματα. Είχε σχέση μόνο με θέληση, πίστη, δύναμη, πάθος, καρδιά και ψυχή. Όλα αυτά τα έβγαλε σε μέγιστο βαθμό η Λίβερπουλ και πήρε αυτό που ήθελε, φτιάχνοντας μία ακόμα μαγική νύχτα στην αύρα που ακολουθεί αυτή την ομάδα. Η Λίβερπουλ κοίταξε κατάματα τον φόβο του αποκλεισμού και τον νίκησε. Από την άλλη πλευρά, η λυγισμένη Μπαρτσελόνα φοβόταν αυτό που είχε τις περισσότερες πιθανότητες. Φοβόταν αυτό που έπαθε στο «Καμπ Νου», εκεί που επίσης «νίκησε» η Λίβερπουλ, αλλά ηττήθηκε από τον Μέσι. Ο Αργεντινός ήταν αυτός που νίκησε μόνος του την Λίβερπουλ και όχι η Μπαρτσελόνα που πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές. Η Λίβερπουλ ήταν καλύτερη και στα δύο ματς και πέρασε δίκαια…

Εάν ο έλεγχος του φόβου έπαιξε καταλυτικό ρόλο σε αυτό το ζευγάρι, στο άλλο έπαιξε καθοριστικό ρόλο η άγνοια του φόβου. Με αυτή την άγνοια του φόβου έπαιξε ο υπέροχος Άγιαξ κόντρα στην Τότεναμ, ακόμα και όταν προηγούνταν με 2-0! Αυτό το σκορ του έδινε το εισιτήριο για τον τελικό, καθώς είχε στην κάβα και το 0-1 στο Λονδίνο. Η ομάδα του Ποκετίνο χρησιμοποίησε ως παράδειγμα την Λίβερπουλ και πίστεψε στην πρόκριση. Ή έστω στον αποκλεισμό με ψηλά το κεφάλι και όχι με κατεβασμένο όπως η Μπαρτσελόνα. Στο β΄ μέρος μπήκε στο γήπεδο αποφασισμένη και εκμεταλλεύτηκε την άγνοια φόβου που είχε ο Άγιαξ. «Έπαιζε σαν να είχε αντίπαλο την… Φίτεσε στο πρωτάθλημα Ολλανδίας», σχολίασε ο Ζοσέ Μουρίνιο και συνέχισε: «του αξίζουν χίλια μπράβο για αυτή τη φιλοσοφία, αλλά όταν είσαι μισό βήμα από τον τελικό σε μία ποδοσφαιρική μάχη, απαιτείται και στρατηγική». Έχει τα δίκια του ο κυρίαρχος της στρατηγικής. Ο Άγιαξ όμως, αντιμετώπισε με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζει την… Βίλεμ και την Μπάγερν, την Ρεάλ και την Γιουβέντους. Αρνήθηκε να προδώσει την φιλοσοφία του, την ίδια του τη φύση για ένα ημίχρονο και το πλήρωσε, διότι η Τότεναμ το πίστεψε περισσότερο από όλους, σε ένα ακόμα παιχνίδι που οι τακτικές έμειναν στα αποδυτήρια, στα μπλοκάκια των προπονητών και τα πινακάκια. Το ροντέο που ακολούθησε ήταν πολύ πιο απολαυστικό ακόμα και από τις πολυδιαφημισμένες μάχες στο Game of thrones. Η εναλλαγή των συναισθημάτων ήταν ακόμα πιο έντονη και σχεδόν εξουθενωτική από το παιχνίδι που είχε προηγηθεί, αφού εκεί η Λίβερπουλ είχε το πάνω χέρι από το ζέσταμα.

Η μπάλα ταξίδεψε όλο τον κόσμο στα πέρατα των συναισθημάτων. Από το ένα άκρο και την απόλυτη ευτυχία της στιγμής, στην απόλυτη θλίψη της βραδιάς. Από την πληρότητα, στο κενό. Όλα αυτά με σεβασμό από κάθε ομάδα, από κάθε αντίπαλο. «Νιώθω άσχημα για τον Άγιαξ, έπαιξε καλύτερα από εμάς και στα δύο παιχνίδια», έλεγε με απίστευτη ψυχραιμία ο Κρίστιαν Έρικσεν, δίνοντας ένα ακόμα μάθημα πολιτισμού που ακολούθησε και το μάθημα της «αδικίας» που μπορεί να έμαθε ο Άγιαξ, ο οποίος όμως είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει τα μεγαθήρια σαν την Χέρενφεν.

Οι σκηνές που ακολούθησαν τα σφυρίγματα της λήξης στους δύο ημιτελικούς, ήταν μοναδικές και πολύ έντονες. Όλες αυτές οι στιγμές, αντικατοπτρίζονται με μία φράση, την πρώτη φράση του αποκαμωμένου και δακρυσμένου Ποκετίνο μετά από την πρόκριση: «σε ευχαριστώ ποδόσφαιρο».