Ο μαχητής των δρόμων

«Είμαστε πιο σκληρή ομάδα από την Αγγλία. Το πρόβλημα για τις ομάδες όπως την Αγγλία είναι ότι όλα για τους παίκτες τους είναι τόσο εύκολα. Πηγαίνουν στις ακαδημίες όταν είναι 10 ή 11 χρονών και τα βρίσκουν όλα έτοιμα. Αυτό τους κάνει κάπως… μαλακούς. Εγώ έπλενα αυτοκίνητα, έκανα κι άλλες δουλειές για να μαζέψω λίγα χρήματα και να πάρω τα παπούτσια μου. Όταν είσαι στις ακαδημίες της Γιουνάιτεντ ή της Άρσεναλ, σου δίνουν τα πάντα. Έμαθα να είμαι σκληρός στους δρόμους. Όταν μεγαλώνεις και παίζεις μπάλα στους δρόμους, τότε αναγκαστικά γίνεσαι σκληρός. Όταν παίζεις στο δρόμο, δεν είναι κανένας προπονητής εκεί να σε προστατέψει. Ούτε καν διαιτητής. Δεν υπάρχουν κανονισμοί. Έπαιζα με μεγαλύτερα παιδιά και όλοι προσπαθούσαν να με κλωτσήσουν. Παίζοντας ξυπόλητος όμως, έμαθα πολλά πράγματα. Για παράδειγμα, τα μικρά αλματάκια που κάνω όταν τρέχω και με βοηθούν να αποφεύγω τους αμυντικούς τα έκανα από τότε. Για να αποφύγω τα χαλίκια στους δρόμους».

Ο Αλέξις Σάντσες είναι το πρόσωπο των ημερών στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αφού η Γιουνάιτεντ τον χρυσώνει για να γίνει το νέο νούμερο «7» του συλλόγου. Πριν από περίπου πέντε χρόνια και λίγους μήνες πριν να πάει στην Άρσεναλ, ο Αλέξις Σάντσες χαρακτήριζε «σοφτ» την εθνική Αγγλίας και τους Ευρωπαίους παίκτες, μετά από μία σπουδαία νίκη της εθνικής Χιλής στο «Γουέμπλεϊ». Ήταν Νοέμβριος του 2013, όταν ο Αλέξις Σάντσες σκόραρε δύο γκολ στην νίκη με 0-2 της «λα ρόχα» επί των «τριών λιονταριών» στο Γουέμπλεϊ. Τότε ήταν και η πρώτη φορά που τα αγγλικά ΜΜΕ, μάρκαραν στενά τον Χιλιανό της Μπαρτσελόνα.

Σε εκείνο το παιχνίδι, ο Αλέξις Σάντσες επανέλαβε ό,τι ακριβώς είχε κάνει και το ένα από τα δύο μεγάλα παιδικά του ινδάλματα: ο Μαρσέλο Σάλας. Το άλλο παιδικό του ίνδαλμα ήταν φυσικά ο «Διόσκουρος» του «ματαντόρ» στην επίθεση της Χιλής, ο Ιβάν Ζαμοράνο. Περίπου 15 χρόνια πριν την ραψωδία του Αλέξις Σάντσες στο «Γουέμπλεϊ», ο Μαρσέλο Σάλας είχε γράψει το δικό του έπος, με… δύο γκολ στη νίκη με 0-2 της Χιλής επί της Αγγλίας.

Ο… χρησμός του «ματαντόρ»

«Κάποια μέρα θα με ξεπεράσει». Ο χρησμός του Μαρσέλο Σάλας για τον Αλέξις Σάντσες επιβεβαιώθηκε και με το παραπάνω. Ο «ματαντόρ» ήταν ένας από τους μέντορες του Αλέξις Σάντσες στα πρώτα του βήματα και έβλεπε ότι ο μικρός θα τον ξεπερνούσε γρήγορα στην λίστα των αρχισκόρερ της εθνικής Χιλής. Αυτό έγινε τελικά τον περασμένο Ιούνιο στα γήπεδα της Ρωσίας, στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών.

Ο “Ματαδόρ” είχε προβλέψει ότι ο Αλέξις θα τον ξεπεράσει

Η Χιλή δεν θα επιστρέψει στη Ρωσία για το Μουντιάλ και αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη μουντζούρα στην καριέρα του Αλέξις Σάντσες και του δικού του «Διόσκουρου», του Αρτούρο Βιδάλ, με τον οποίο μεγάλωσαν σε… παράλληλους δρόμους. Μαζί, όμως, κατέκτησαν και δύο Κόπα Αμέρικα, κάτι που δεν κατάφεραν οι Σάλας – Ζαμοράνο.

Από… σκίουρος, «παιδί – θαύμα»

Το πρώτο παρατσούκλι του στους δρόμους της Τοκοπίγια (η οποία είναι γνωστή στη Χιλή και «γωνιά του διαβόλου» και το 2007 σχεδόν ισοπεδώθηκε από το σεισμό των 7.7 ρίχτερ, με τον Αλέξις Σάντσες να δίνει από τότε συνεχώς χρήματα στους πιο φτωχούς από τους κατοίκους, αλλά και στις Αρχές για την ανοικοδόμηση της πόλης!) ήταν σκίουρος. Η μία εκδοχή για το παρατσούκλι είναι γιατί… σκαρφάλωνε στα δέντρα να κατεβάσει την μπάλα και η άλλη εκδοχή γιατί… έτρεχε ασταμάτητα σαν σκίουρος.

Από μικρός φαινότανε

Το παρατσούκλι αυτό ξεχάστηκε γρήγορα, όταν στην πρώτη του παιδική ομάδα έγινε γνωστός ως το «παιδί – θαύμα». Εκτός από το καθάρισμα των αυτοκινήτων, ο Αλέξις Σάντσες έκανε και άλλες δουλειές για να επιβιώσει. Έκανε… ακροβατικά για μερικά κέρματα από τους περαστικούς, αλλά και πολύ πιο σκληρά. Όπως το… μποξ στους δρόμους. Όταν δεν καταφέρνει να συμπληρώσει τα χρήματα για το ψωμί, ζητάει από τους γείτονες. «Εκεί ο ένας βοηθάει πάντα τον άλλον…».

Ακροβατικά για το ψωμί της ημέρας

«Εάν δεν τα κατάφερνα ως ποδοσφαιριστής, θα δούλευα στα εργοτάξια 15 ώρες την ημέρα και πάλι τα χρήματα που θα έβγαζα δεν μου έφταναν για να ζήσω. Για μένα το ποδόσφαιρο ήταν επιβίωση», θα συμπληρώσει σε εκείνη την συνέντευξη το 2013.

Την πόρτα για την είσοδό του στον κόσμο του ποδοσφαίρου, την ανοίγει ο θείος του που τον έχει υιοθετήσει από τη μητέρα του (ο πατέρας του είχε… εξαφανιστεί όταν ήταν ακόμα σχεδόν βρέφος) και του εξασφαλίζει ένα πιάτο φαΐ. Πάνω από όλα, όμως, του εξασφαλίζει ποδόσφαιρο, αφού είναι προπονητής σε μία μικρή τοπική ομάδα. Στις μάχες των δρόμων, όμως, εκτός από την προσωπικότητά του, «χτίζει» σιγά σιγά και το όνομά του. Παρατάει τα ακροβατικά και το μποξ και υπόσχεται στη μητέρα του «θα γίνω ποδοσφαιριστής και θα φύγουμε από αυτή τη φτώχεια». Στη συνέχεια η υπόσχεση γίνεται ακόμα πιο… τολμηρή: «θα γίνω ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο».

Το 2004 οι κόποι του αρχίζουν να αποδίδουν πλέον για τα καλά. Ο Νέλσον Ακόστα τον παίρνει στην Κομπρελόα στην πόλη Καλάμα. Στην πόλη τον «υιοθετεί» εκ νέου ο Λουίς Αστόργκα, ένας κάτοικος της πόλης και τον έχει πραγματικά σαν παιδί του. Με την πρώτη του χρονιά στην μεγάλη κατηγορία, ο Αλέξις Σάντσες γίνεται αμέσως γνωστός σε όλη τη Χιλή. Η Ουντινέζε προλαβαίνει όλους τους μεγάλους συλλόγους της Ευρώπης και τον αποκτάει, στέλνοντάς τον αρχικά δανεικό στην Κόλο Κόλο και στη συνέχεια στη Ρίβερ Πλέιτ. Όταν προσγειώνεται για τα καλά στο Καμπιονάτο, είναι πλέον σταρ και στη συνέχεια θα γινόταν σούπερ σταρ.

Ενδιαφέρουσες συναντήσεις στη Ρίβερ Πλέιτ

Μία ανάσα από τους «πολίτες»

Το 2011 θα φτάσει ξανά (όπως τώρα) μία ανάσα από την Μάντσεστερ Σίτι, αλλά την τελευταία στιγμή αποφασίζει να μην επιβιβαστεί στο αεροπλάνο για την πτήση στο Μάντσεστερ προκειμένου να ολοκληρωθεί η μεταγραφή. «Μόνο για την Μπαρτσελόνα θα φύγω», λέει και όντως ο Πεπ Γκουαρδιόλα τον παίρνει στο «Καμπ Νου».

Η μεταγραφή του στη Σίτι δεν ήταν γραφτό να γίνει, αλλά μέσα από τους δρόμους στη «γωνιά του διαβόλου» (που τώρα ο δρόμος που μεγάλωσε έχει το όνομά του!), ο μαχητής Χιλιανός που κάποτε έκανε ακροβατικά για μερικά κέρματα, θα είναι το νέο λαμπερό Νο7 της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μετά από μία διαδρομή με στόχο την επιβίωση, έφτασε στην αναγνώριση και τον απόλυτο πλούτο… «Ήταν πολύ δύσκολα», θυμάται σε μία άλλη συνέντευξή του, αλλά συμπληρώνει: «και τι δεν θα ‘δινα να γυρίσω σε εκείνα τα χρόνια».

Η Τοκοπίγια ή αλλιώς “γωνιά του διαβόλου”…

έχει πλέον τον δικό της ήρωα που επιστρέφει συχνά όχι για να δει το άγαλμά του, αλλά να προσφέρει χαρά και έμπνευση στα παιδιά…

και να τρέξει στους δρόμους της. Μόνο που τώρα έχει όσα παπούτσια θέλει