Η εξομολόγηση της θεάς

Από τη στιγμή που φτιάχτηκα, ανυπομονώ να μπω στο γήπεδο. Όχι για όποιον κι όποιον αγώνα, αλλά για το παιχνίδι του στέμματος του βασιλιά του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Για την ακρίβεια, είμαι «φτιαγμένη» για τον τελικό. Για τον τελικό του Μουντιάλ, ο νικητής του οποίου θα ανεβεί στον παγκόσμιο θρόνο. Χωρίς ίχνος αλαζονείας, αποτελώ το σημαντικότερο στοιχείο του παιχνιδιού. Το αναφέρω αυτό, γιατί πολλοί το ξεχνάνε, αλλά αυτά θα σας τα πω και στη συνέχεια… Μέσα στο γήπεδο εμείς οι απόλυτες σταρ. Πρώτα κοιτάνε εμάς και μετά από αυτούς που μας κυνηγάνε σαν το πιο πολύτιμο θήραμα. Που μας κλωτσάνε, αλλά και μας χαϊδεύουν. Έξω από το γήπεδο, ναι, αυτοί είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές, αλλά την ώρα του παιχνιδιού… Όχι, δεν είναι εγωκεντρικό, προσπαθήστε να σκεφτείτε που είναι καρφωμένο το βλέμμα σας στο τελευταίο πέναλτι. Και όχι μόνο τότε…

Μα… δεν συστήθηκα ακόμα. Που τρέχει πάλι ο νους μου; Θα σας πω, δεν είναι μυστικό. Τρέχει στα γήπεδα, στα γκαζόν και κυρίως στα δίχτυα που στολίζουν σαν κουρτίνες τις εστίες. Οι συστάσεις λοιπόν. Είμαι η «Telstar 18» και στο σώμα μου έχω τατουάζ το σύμβολο του βασιλιά, το μεγαλύτερο τρόπαιο του παιχνιδιού. Είμαι φυσικά η μπάλα του τελικού και περιμένω πως και πώς να ξεκινήσει ο αγώνας και να μαγνητίσω τα βλέμματα εκατομμυρίων οπαδών μου σε όλο τον κόσμο. Ή για την ακρίβεια εκατομμυρίων πιστών μου, αφού με λένε και «στρογγυλή θεά». Εντάξει, Θεά μπορεί να μην είμαι (στρογγυλή με τέλειες καμπύλες είμαι σίγουρα πάντως), αλλά όπως όλοι οι Θεοί όλων των θρησκειών, δίνω και εγώ απλόχερα αυτό που χρειάζεται ο άνθρωπος. Την ελπίδα και την προσμονή για την όποια νίκη. Συγχωρέστε με αν γίνομαι βλάσφημη, αλλά έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα και αυτή η ελπίδα που χαρίζω, η χαρά για την νίκη δύσκολα την προσφέρουν όλοι οι υπόλοιποι Θεοί. Μαζί.

Εκεί που «φτιάχτηκα» υπήρχαν και παλαιότερες μπάλες, από τις οποίες έμαθα πολλά. Οι μισές από αυτές με ζήλευαν για την τύχη μου, ενώ κάποιες άλλες πραγματικά χαίρονταν. Όλες, όμως, μου είπαν παλιές ιστορίες και παρότι ήταν δύσκολο, μου περιέγραψαν τη λατρεία που δεχόμαστε.

Οι παλαιότερες από αυτές, μου είπαν ότι είναι μεγάλη τύχη που είμαι… βελτιωμένη, εξελιγμένη και θα είμαι στο επίκεντρο του τελικού. Από τις εξιστορήσεις τους, όμως, ειλικρινά δεν θα με χαλούσε καθόλου να είχα «ζήσει» πιο παλιά, αφού αν κατάλαβα καλά, η χαρά που έδιναν αυτές σε παιδιά στις αλάνες, στους δρόμους και στα λασπωμένα (κάτι σαν) γήπεδα ήταν ανεκτίμητη. Τώρα έμαθα ότι δεν υπάρχουν αλάνες. Υπάρχουν πολυκαταστήματα. Ούτε δρόμοι. Υπάρχουν ακαδημίες. Με τα θετικά και τα αρνητικά της κάθε εποχής, βεβαίως. Έτσι και εγώ. Μπορεί οι νεότερες να μην δίνουμε αυτή την αυθεντική ευτυχία στα πιτσιρίκια, αλλά από την άλλη δεν κινδυνεύουμε από τις ρόδες του κάθε περαστικού αυτοκινήτου, ούτε από τα γυαλιά ενός τζαμιού που θα σπάσει. Και φυσικά, έχουν αφαιρεθεί από το σώμα μας αυτές οι ραφές που έδειχναν στις παλαιότερες σαν σημάδια. Α, ναι, μάλλον είμαι τυχερή…

«Δεν είμαστε Θεές, είμαστε πουτάνες», άκουσα να λέει μία στρυφνή, σημαδεμένη και ταλαιπωρημένη γριά μπάλα. Πουτάνες; Πως είναι δυνατόν; Κι όμως, όπως μου εξήγησαν και οι άλλες (με πιο καλούς τρόπους), είναι τόσο δυνατά τα συναισθήματα που προκαλούμε στους πιστούς μας, οι οποίοι όταν νιώθουν ότι δεν τους κάνουμε το χατίρι, μας χαρακτηρίζουν αμέσως «πουτάνες». Ε, λοιπόν, σας το ξεκαθαρίζω μια και διά παντός. Ούτε πουτάνες είμαστε, ούτε χατίρια κάνουμε, ούτε και τιμωρούμε όπως επίσης συνηθίζετε να λέτε. Το ξέρω, το ξέρουμε όλες μας ότι είναι βολικό να τα ρίχνετε σε μας και το ‘χουμε πλέον συνηθίσει. Από τις φίλες μου που πρωταγωνίστησαν στα μέχρι τώρα παιχνίδια του Μουντιάλ, έχω μάθει ήδη τη λέξη «πουτάνα» σε όλες τις γλώσσες και διαλέκτους του κόσμου.

Μιας και μιλάμε για χάρες και χατίρια, θα σας πω εδώ ότι φυσικά έχουμε και ‘μεις τις προτιμήσεις μας, αλλά δεν έχουμε παραβεί ποτέ τον όρκο μας. Δεν επηρεάζουμε το παιχνίδι. Μπορεί να επιθυμούμε να αλλάξει η τροχιά μας σε μία φάση από έναν εξωγενή παράγοντα (από τον αέρα, από μία κόντρα δυνατή ή ανεπαίσθητη), αλλά δεν το προκαλούμε ποτέ. Δεν θέλουμε να προσφέρουμε κάλπικη χαρά, ούτε να προκαλέσουμε άδικη θλίψη στους τερματοφύλακες, τις γροθιές των οποίων φοβάμαι περισσότερο και από τις στραβοκλωτσιές. Τι περίεργοι τύποι αλήθεια… Τη μία μας αγκαλιάζουν με τα γάντια τους σαν να είμαστε ό,τι πολυτιμότερο έχουν και την άλλη μας διώχνουν με γροθιές σαν να είμαστε μολυσμένες…

Περιμένω πώς και πώς τον τελικό. Είμαι φτιαγμένη για αυτόν. Το μοναδικό μου άγχος για το ματς, είναι ότι θα αποτελέσω το μοναδικό όπλο σε ένα παιχνίδι που μπορεί να αποκαλέσουν πόλεμο. «Σιγά το πράγμα», μου είπαν οι παλαιότερες, με τις οποίες σιγά σιγά δενόμασταν και με φιλικούς δεσμούς. «Μέχρι και πολέμους έχουμε προκαλέσει, αλλά είσαι ακόμα μικρή για τέτοια», μου είπαν και ησύχασα. Αμέσως μετά την άκουσα. Ήταν μια παλιά, πολύ παλιά μπάλα που όλες οι υπόλοιπες τη σέβονταν και τη θαύμαζαν. «Σου εύχομαι να σκάσεις στη γραμμή ενός τέρματος», μου είπε. «Έτσι θα μείνεις για πάντα χαραγμένη στην μνήμη όλων των οπαδών του κόσμου». Ρώτησα ποια ήταν και όταν έμαθα, ένιωσα αμέσως δέος. Ήταν η μπάλα του τελικού του Μουντιάλ του 1966 που είχε γίνει στο Γουέμπλεϊ. Η μπάλα που δεσπόζει σε όλες τις φωτογραφίες από εκείνο το Μουντιάλ και η φάση για το «γκολ – φάντασμα» έγινε αντικείμενο έρευνας ακόμα και στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης! «Μεγάλη η χάρη της», σκέφτηκα. Εγώ, όμως, δεν πρόκειται ποτέ να προκαλέσω τέτοια διαμάχη. Βλέπετε στο σώμα μου έχω κάτι περίεργα τσιπάκια, τα οποία δείχνουν ανά πάσα στιγμή τη θέση μου. Ειδικά στη γραμμή του τέρματος. Μεγαλεία. «Είναι όμως σωστό να κλέβουμε τη δόξα από τους παίκτες;», ρώτησα και απάντηση δεν πήρα. Αντιθέτως, πήρα απάντηση στην ερώτηση που της έκανα εάν τελικά πέρασε τη γραμμή στο σουτ του Χαρστ. Τι; Όχι, όχι μην περιμένετε να σας το αποκαλύψω. Πουτάνα μπορεί να γίνω για κάποιους, ρουφιάνα δεν γίνομαι για κανέναν.

Στη συντροφιά με τις παλιότερες μπάλες, ήταν και η γιαγιά μου, η «Telstar». Αυτή που άλλαξε τα δεδομένα για το είδος μας. Αυτή που έκανε την κομψότητα μέρος του παιχνιδιού. Αυτή που μπήκε στα δίχτυα των Γερμανών χωρίς να την ακουμπήσει κανένας από αυτούς. Οι διηγήσεις της για τον Κρόιφ μου φαίνονται τόσο υπερβολικές, αλλά και τόσο μαγικές, όπως κάθε παραμύθι που ακούει ένας μικρός από τη γιαγιά του.

Φυσικά και έχω και εγώ προτίμηση για τον νικητή. Δεν θα σας την πω όμως. Σας δίνω τον λόγο μου ότι δεν θα το δείξω στη διάρκεια του ματς και το μόνο που θέλω είναι να ευχαριστηθείτε και εσείς το παιχνίδι. Γιατί, κατά βάθος αυτό είμαστε. Ένα παιχνίδι. Ένα απλό παιχνίδι που μπορεί να δώσει την ίδια μεγάλη χαρά σε ένα παιδί που μόλις έχει αρχίσει να πατάει στα πόδια του και σε έναν ηλικιωμένο. Ναι, δεν σας κρύβω ότι εύχομαι να στολίζω και εγώ μία μέρα ένα μουσείο, παρά το ότι θα έχω παίξει σε ένα μόνο ματς και δεν θα δεχτώ τα χάδια του Μαραντόνα (η «Αζτέκα» μου δήλωνε με πάθος τον αιώνιο έρωτά της για αυτόν και προβληματισμό για τα τωρινά του καμώματα), του Πελέ, του Ζιντάν, του Κρόιφ και της Ολλανδίας, της «βασίλισσας δίχως στέμμα» που δεν κατάφερε καν να φτάσει στη γιορτή και τόσων άλλων μεγάλων παικτών για τους οποίους έμαθα από τις παλαιότερες μπάλες. Ούτε καν του Μέσι… Δεν με νοιάζει. Το μόνο που με νοιάζει είναι να παίξω στον τελικό του Μουντιάλ. Έχω στο σώμα μου τατουάζ το τρόπαιο του Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου και είμαι «φτιαγμένη» για τον τελικό του. Δοξάστε με και απολαύστε με… Ταξιδέψτε με την τροχιά μου στα πέρατα των συναισθημάτων σας, ονειρευτείτε, χαρείτε και παίξτε μαζί μου.