Ένα ζευγάρι παπούτσια και δύο γάντια

Στις 28 Μαΐου 2029, η σιωπή στο κατάμεστο υπερσύγχρονο γήπεδο που διεξαγόταν ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν εκκωφαντική. Οι πιο προσεκτικοί από τους 60.000 θεατές, θα μπορούσαν να ακούσουν τις καρδιές τεσσάρων ανθρώπων που καθόταν στις κερκίδες. Οι παλμοί αυτών των τεσσάρων, ήταν πολύ πιο δυνατοί από αυτούς των πρωταγωνιστών και όλων των υπόλοιπων μαζί. Ο τελικός είχε πάρει την αγαπημένη τροπή του ποδοσφαίρου, που δεν είναι άλλη από την ανατροπή. Την ανατροπή κάθε προγνωστικού και κάθε φαντασίας. Οι δύο πρωταγωνιστές του τελευταίου πέναλτι της “ρώσικης ρουλέτας” κοιτάχτηκαν στα μάτια. Δεν ακουγόταν ούτε ανάσα…

Στις 25 Δεκεμβρίου του 2018, οι καιρικές συνθήκες απαγόρευσαν στα δύο αδέρφια να χαρούν τα δώρα που βρήκαν κάτω από το δέντρο στο γειτονικό πάρκο. Τα δώρα ήταν μάλλον αναμενόμενα και αναγνώρισαν από το πακέτο ακόμα ποιό ήταν του καθενός. Το λίγο πιο ογκώδες ήταν για τον μεγάλο, και το πιο “μαζεμένο” για τον ενός έτους μικρότερου. Οι δύο τους είχαν προλάβει να δείξουν την έφεσή τους στο ποδόσφαιρο. Έφεση λίγο διαφορετική, αφού ο μεγάλος ήταν πολύ καλός με τα πόδια και ο μικρός με τα χέρια! Έτσι, ο μεγάλος διάλεξε το μεγάλο δώρο που δεν ήταν άλλο από ένα ακόμα ζευγάρι παπούτσια και ο μικρός το άλλο. Αυτό ήταν το πρώτο δικό του ζευγάρι γάντια, αφού αυτά που χρησιμοποιούσε στην ομάδα, ήταν της ακαδημίας. Ο πατέρας τους τα είδε μαζί σε μία φτωχική βιτρίνα και ήξερε αμέσως ότι αυτά θα είναι τα δώρα του. Δεν είχαν την φανταχτερή συσκευασία των πολυκαταστημάτων, αλλά εκεί είναι όλα πιο ακριβά. Ήξερε όμως, ότι θα προκαλέσουν ενθουσιασμό. Ένα ζευγάρι παπούτσια και ένα ζευγάρι γάντια. Ποδοσφαιρικά.

Η γκρίνια φυσικά ήταν μεγάλη. Όχι τόσο για την απαγόρευση εξόδου από το σπίτι με τόσο δυνατή χιονόπτωση, αλλά κυρίως για την απαγόρευση της μητέρας να δοκιμάσουν τα δώρα τους “ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ! ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΓΗΠΕΔΟ ΕΔΩ ΜΕΣΑ”. Αυτή η εντολή έμοιαζε πιο επικίνδυνη ακόμα και από την κίτρινη κάρτα του πιο αυστηρού διαιτητή. Κάποια στιγμή όμως, ο… διαιτητής κουράστηκε και αποχώρησε για λίγο από το σαλόνι του σπιτιού. Σχεδόν αστραπιαία, ο καναπές μετατράπηκε σε εστία, ο μικρός έβαλε περήφανος τα γάντια του και ο μεγάλος τα παπούτσια του. Οι τάπες ήταν τόσο δυνατές που καρφωνόταν στο χαλί και ένιωθε ήδη παντοδύναμος. “Μόνο ένα πέναλτι”, συμφώνησαν όλοι. Οι δύο αντίπαλοι, ο πατέρας και οι δύο παππούδες. “Μόνο ένα πέναλτι, διότι εάν μας καταλάβει, δεν μας σώζει τίποτα”. Ο μεγάλος πήρε μισό μέτρο φόρα στον διάδρομο και προσπάθησε να ψαρώσει το μικρό που περίμενε σίγουρος με τα δικά του γάντια. Την στιγμή που ο εκτελεστής έφτασε στην μπάλα, οι δύο παππούδες έβαλαν ένα στοίχημα. “Στο τελευταίο μελομακάρονο” συμφώνησαν και ο ένας ήταν με το μέρος του εκτελεστή και ο άλλος με του τερματοφύλακα, βλέποντας το τελευταίο γλυκό στην πιατέλα. Όταν ο μεγάλος σούταρε, η μητέρα τους εμφανίστηκε στον διάδρομο και τα είδε όλα. Δεν κατάλαβε ακριβώς πως έγιναν τα πράγματα, αλλά είδε την μπάλα να παίρνει περίεργη τροχιά μετά από δύο κόντρες και να πηγαίνει συστημένη “ωχχχ όχιιι, όχιιιι το βάζοοο”! Το βάζο, το καλό βάζο, το βάζο που πήγαινε από γιαγιά σε μητέρα και από μητέρα σε κόρη έγινε χίλια κομμάτια. Στην προσπάθειά του να προλάβει το κακό ο πατέρας τους, δέχθηκε… τάκλιν από τα λαμπιόνια που στόλιζαν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, το οποίο πήρε μαζί του σε μία απίστευτα κωμική πτώση και βρέθηκε με τα αστεράκια – λαμπιόνια στο κεφάλι. Οι δύο παππούδες μάλωναν για το ποιος κέρδισε το στοίχημα με το τελευταίο μελομακάρονο. Η τιμωρία του διαιτητή ήταν ξεκάθαρη: δεν θα ακουμπούσε κανείς μπάλα και γάντια μέχρι την έναρξη των προπονήσεων στην ακαδημία. “Ούτε μέσα στο σπίτι, ούτε έξω από αυτό”, φώναζε αυστηρά και όσο θυμόταν το μεγαλοπρεπές βάζο, τόσο φούντωνε…

Από τότε πέρασαν πολλά Χριστούγεννα, αλλά εκείνα ήταν τα αγαπημένα της οικογένειας, καθώς όποτε το θυμόταν, όλοι ξεσπούσαν σε γέλια. Ακόμα και η μητέρα που είχε ξεπεράσει την απώλεια του βάζου, αν και το φανταζόταν αρκετές φορές στην άκρη του σαλονιού της. Ο μεγάλος είχε επιβεβαιώσει κάθε προσδοκία και επαληθεύσει κάθε πρόβλεψη για την εξέλιξή του. Ήταν ήδη ένας από τους καλύτερους στράικερ στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και έπαιζε στην μεγάλη ομάδα της πόλης που έφτανε για μία ακόμα φορά στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Στον περυσινό είχε μικρή συμμετοχή, φέτος όμως θα ήταν όχι μόνο βασικός, αλλά και σταρ της ομάδας. Ο μικρός δεν τα πήγαινε άσχημα, αλλά ήταν ακόμα ο τρίτος τερματοφύλακας της δεύτερης ομάδας της πόλης που κόντρα σε όλα τα προγνωστικά έφτασε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Με απώλειες όμως, καθώς στον δεύτερο ημιτελικό τραυματίστηκε σοβαρά στο χέρι ο βασικός γκολκίπερ.

Ο τελικός είχε ακλόνητο φαβορί και αυτό ήταν η ομάδα του μεγάλου που ήταν στην αρχική εντεκάδα, ενώ ο μικρός έμεινε στον πάγκο. Στο β΄ μέρος όμως, ο “δεύτερος” τερματοφύλακας της ομάδας που ξεκίνησε στην εντεκάδα έμεινε στα αποδυτήρια και ο μικρός πήρε την θέση του κάτω από τα δοκάρια της ομάδας του, που μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν μπροστά στο σκορ με 2-1. Η πίεση του φαβορί ήταν έντονη και λίγο πριν από τη λήξη, έφτασε στην ισοφάριση, αλλά δεν κατάφερε τίποτα παραπάνω και ο τελικός πήγε στα πέναλτι.

Η σιωπή στο κατάμεστο, υπερσύγχρονο γήπεδο που διεξαγόταν ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν εκκωφαντική λίγο πριν από το τελευταίο πέναλτι. Εάν ο εκτελεστής νικούσε τον τερματοφύλακα, το φαβορί θα σήκωνε την κούπα. Εάν όχι, ο τερματοφύλακας θα αγκάλιαζε με τα δικά του γάντια το τρόπαιο. Ο μεγάλος πήρε μισό μέτρο φόρα και προσπάθησε να ψαρώσει το μικρό που περίμενε σίγουρος στην εστία του. “Σαν το στοίχημα με το τελευταίο μελομακάρονο”, προσπάθησε να αστειευτεί με δάκρυα στα μάτια ο ένας παππούς και ο άλλος απλώς έγνευσε γιατί δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο. Η γυναίκα ανάμεσά τους, δεν μπορούσε να κοιτάξει στην κεντρική σκηνή και το βλέμμα της καρφώθηκε στο κύπελλο. Της φάνηκε ολόιδιο με το βάζο της και το φαντάστηκε στην γωνία του σαλονιού της, προσπαθώντας να βρει το χέρι του άντρα της. Αυτός με τη σειρά του, έβλεπε σε μία φτωχική βιτρίνα ένα ζευγάρι παπούτσια και δύο γάντια και για μία στιγμή πίστεψε ότι είχε μπλεχτεί στα αστέρια που έλαμπαν σαν χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια πάνω από το γήπεδο.

Ο εκτελεστής έφτασε στην μπάλα και μία στιγμή αργότερα, το μισό γήπεδο ξέσπασε σε πανηγυρισμούς…