Μη χειρότερα…

Θα γίνει η πιο επιθυμητή ομάδα στις κληρώσεις. Όχι για τις ομάδες της δεύτερης κατηγορίας (όπως π.χ. η Βοσνία που είναι η αντίπαλός της στις τελευταίες προκριματικές διαδικασίες), αλλά για τις ομάδες από το τελευταίο επίπεδο. Διότι όταν πανηγυρίζουν ακόμα τα Νησιά Φερόε και το Λιχτενστάιν θα πανηγυρίζει για τα επόμενα χρόνια, ε τότε γιατί να μην σε θέλουν αντίπαλο το Γιβραλτάρ, η Μάλτα, η Ανδόρα και πάει λέγοντας… Δυστυχώς αυτή η επιλογή θα είναι η εθνική μας ομάδα που δεν βρίσκει το φρένο στην κατηφόρα που κυλάει. Το τελευταία κατόρθωμα της εθνικής μας ήταν το 1-1 με το Λιχτενστάιν και μάλιστα εντός έδρας. Για την ιστορία (ή τέλος πάντων για αυτή τη νέα μαύρη τρύπα στην ιστορία της εθνικής μας των τελευταίων χρόνων), ο Μασούρας άνοιξε το σκορ, ο Μανωλάς με τον Κουλούρη είχαν και από ένα δοκάρι, αλλά ακόμα και εάν το τελικό σκορ ήταν 3-0, η εθνική μας ομάδα δεν είχε την εικόνα που έπρεπε να έχει. Αδυνατώντας να καθαρίσει το ματς, στο 85΄ δέχθηκε το γκολ της ισοφάρισης από τον Σαλάνοβιτς και σκόρπισε τελείως σαν μισογκρεμισμένο παλάτι στην άμμο κάποιας παραλίας.

Πριν από λίγες μέρες (μετά από την ήττα και την εικόνα που είχε στην Φινλανδία) γράφαμε εδώ ότι η εθνική ΠΡΕΠΕΙ να νικήσει το Λιχτενστάιν για να αρχίσει σιγά σιγά να χτίζει ξανά αυτοπεποίθηση και να μην γίνει η ήττα συνήθειά της. Το τι φταίει για αυτή την εικόνα πρέπει να το βρει ο οργανισμός της εθνικής ομάδας και να το λύσει γρήγορα. Διότι αυτή η εικόνα δεν ντροπιάζει κανέναν τόσο πολύ όσο τους ίδιους τους παίκτες. Μη χειρότερα δηλαδή…