«Η βραδιά που βρήκα επιτέλους τον Ροναλντίνιο»

Είχε αποχωρήσει εδώ και καιρό, αλλά το βράδυ της Τρίτης, ο Ροναλντίνιο έφυγε οριστικά κι αμετάκλητα από τη σκηνή, κλείνοντας μάλλον με χαμόγελο την αυλαία. Στην τελευταία του υπόκλιση, ίσως σκεφτόταν κι αυτός ό,τι και όλοι οι άλλοι στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Θα μπορούσε να δώσει και κάτι παραπάνω, να χαρίσει κι άλλες στιγμές μαγείας, να κάνει τον κόσμο του ποδοσφαίρου λίγο πιο όμορφο, την εποχή που τα συστήματα και η αμυντική προσήλωση προσπαθούσαν να ευνουχίσουν το ταλέντο κάθε παίκτη που έβγαινε από τα καλούπια.

Ο Ροναλντίνιο λοιπόν, αποχώρησε και επίσημα από τα γήπεδα. Θα συνεχίσει όμως να παίζει στα γήπεδα της μνήμης όλων όσων τον παρακολουθούσαν με θαυμασμό τα χρόνια που μεσουρανούσε… Όπως θα συνεχίσει να παίζει και να γελάει και στη δική μου μνήμη, στα δικά μου όνειρα, όπου επαναλαμβάνει την μαγική παράσταση της 19^ης Νοεμβρίου στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, αφού από τότε που το έζησα, το ονειρεύτηκα πολλές φορές. Ή από τις πολλές φορές που το ονειρεύτηκα, είναι σαν να το έζησα.

Το κενό της Μπαρτσελόνα

και η φανέλα με το «9»

Το ταξίδι για τη Μαδρίτη είχε κανονιστεί από το καλοκαίρι… Στη συνέχεια αντιλήφθηκα ότι τις λίγες ημέρες της παραμονής, θα είχα την ευκαιρία να δω ένα «el classico». Δίπλα μου στο αεροδρόμιο ένας υπερκινητικός πιτσιρικάς που φοράει φανέλα της Ρεάλ. Όταν τρέχει να προλάβει την μπάλα σε μέγεθος μήλου με την οποία παίζει, βλέπω το νούμερο «9». Ρονάλντο. Μετά από την ευγενική κατσάδα των γονιών του, ο μικρός κάθεται δίπλα μου και βγάζει ένα άλμπουμ με αυτοκόλλητα. «Μα δεν θα τον βρω ποτέ», γκρινιάζει και καταλαβαίνω το λόγο. Όλο το άλμπουμ είναι γεμάτο με αυτοκόλλητα παικτών του Τσάμπιονς Λιγκ. Όλες οι ομάδες
«συμπληρωμένες», αλλά στην Μπαρτσελόνα έχει ένα κενό. «Δεν τον βρω ποτέ», ξαναλέει.

Η μπάλα μας συνδέει

Η πτήση έχει καθυστέρηση και δειλά δειλά, η μπάλα με συνδέει με τους γονείς του μικρού. Στην αρχή κάνω στα κρυφά δύο ποδαράκια, μετά προσπαθώ για ένα τακουνάκι. Ο μικρός και ο πατέρας του ακολουθούν στο παιχνίδι και γνωριζόμαστε. Πηγαίνουν στη Μαδρίτη και με την ευκαιρία κίνησαν γη και ουρανό για να βρουν εισιτήρια του «ελ κλάσικο». Μετά από περίπου 2 ώρες κουβέντας για την μπάλα ετοιμαζόμαστε για την επιβίβαση. Ο μικρός ζητάει από τους γονείς του φακελάκια με αυτοκόλλητα, του παίρνουν 2-3 και άλλα 2 εγώ ως αντάλλαγμα που με άφησε να παίξω με την μπάλα του. «Θα χάσετε όμως, να το ξέρεις», του λέω και γελάει, δεν το πιστεύει και στη βιασύνη για την επιβίβαση, ο πατέρας του τα έβαλε σε μία τσέπη του σακακιού του.

Ο γελαστός κατακτητής

Με την άφιξη στη Μαδρίτη χαθήκαμε, αλλά θα βρισκόμασταν ξανά στην επιστροφή, στην ίδια πτήση και λίγες ώρες μετά από το παιχνίδι, αφού στο γήπεδο ήμασταν σε αντίθετα τελείως σημεία. Δύο μέρες μετά, είμαι στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» πολλές ώρες πριν την σέντρα και αδημονώ πρώτα για την έξοδο των παικτών για προθέρμανση και μετά για τη σέντρα. Από τη μία οι Σαλγκάδο, Πάμπλο Γκαρσία, Κασίγιας, Ρομπέρτο Κάρλος, Ράμος, Μπέκαμ, Ραούλ, Ρομπίνιο, Ζιντάν και Ρονάλντο. Τον βλέπω και θυμάμαι τους συνταξιδιώτες μου. Από την άλλη πλευρά, οι Πουγιόλ, Τσάβι, Μάρκες, Ετό, Μέσι και Ροναλντίνιο. Ο τελευταίος γελάει από την προθέρμανση. Σαν να την τον απασχολεί η αιώνια κόντρα των ομάδων. Σαν να μην καταλαβαίνει την σοβαρότητα του αγώνα, ο οποίος ξεκινάει και… ο Ροναλντίνιο γελάει πάλι. Γελάει όταν ντριμπλάρει, γελάει όταν τρώει κλωτσιές, γελάει όταν συμπαίκτες κι αντίπαλοι τσακώνονται. Γελάει και παίζει. Για τον Ροναλντίνιο το ντέρμπι δεν είναι μάχη, δεν είναι κόντρα, είναι παιχνίδι. Δεν παίζει γιατί πληρώνεται για αυτό, δεν παίζει για να νικήσει, δεν παίζει για να χάσει. Παίζει γιατί του αρέσει το παιχνίδι και μέσα από αυτό θέλει να αποδείξει ότι είναι καλύτερος. Σε εκείνο το παιχνίδι, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η μπάλα του εξομολογείται τον τρελό της έρωτα και μένει κολλημένη πάνω του. Κολλάει στα πόδια του, στο κεφάλι του, στον ώμο του και στο στήθος του και ο Ροναλντίνιο ερωτοτροπεί μαζί της μπροστά σε χιλιάδες κόσμο στο γήπεδο και εκατομμύρια (στην φυσική επέκτασή του τα τελευταία χρόνια) στην τηλεόραση. Το «Σαντιάγο Μπερναμπέου» μοιάζει με σκηνή που έχει στηθεί μόνο για τον Ροναλντίνιο. Σε μία προσποίηση μου θυμίζει λίγο τον Μάικλ Τζάκσον, σκέφτομαι ότι δεν είναι απίθανο να επιχειρήσει και το διάσημο moon walk του βασιλιά της ποπ με τα εξάταπα και πάνω στην… μπάλα. Ναι, είναι ο βασιλιάς στη δική του τέχνη, η σκηνή είναι δική του και οι άλλοι παίκτες είναι απλώς οι μουσικοί του. Ο Ροναλντίνιο συνεχίζει να παίζει σε άλλη διάσταση, δεν τρέχει στο γήπεδο, αιωρείται στο χόρτο σαν ξωτικό από θρύλους της πατρίδας του και με αυτά τα δόντια μοιάζει λίγο σαν καρικατούρα, σαν βγαλμένος από ευφάνταστο κόμιξ. Το jogo bonito άλλων εποχών παρουσιάζεται σε όλο του το μεγαλείο στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», το κάστρο των αντιπάλων που παραδίδεται στον χαμογελαστό κατακτητή.

Συνεχίζει να γελάει, το απολαμβάνει όσο και ο κόσμος. Ακόμα και οι αντίπαλοί του, που σιγά σιγά μαγεύονται, ξεχνούν την αντιπαλότητα και… και τον χειροκροτούν. Ειδικά μετά από το 0-3, γίνεται κάτι εντυπωσιακό. Όλο το γήπεδο χειροκροτεί τον Ροναλντίνιο και αυτός γελάει πιο πολύ… Όποιος δεν είχε τυφλωθεί από την πίκρα και δεν είχε θαμπωθεί από τη μαγεία του Βραζιλιάνου στο τρίτο γκολ, θα έβλεπε και την μπάλα να γελάει μπλεγμένη στα δίχτυα του Κασίγιας. Ο αγαπημένος της είχε κατακτήσει τον κόσμο με μοναδικό όπλο αυτήν και το χαμόγελό του.

Ο Ροναλντίνιο έκανε και άλλες σπουδαίες εμφανίσεις, είχε αμέτρητες στιγμές μαγείας, αλλά εκείνη τη βραδιά ήταν μάλλον το κορυφαίο ατομικό του σόου, σε ένα τόσο σπουδαίο παιχνίδι. Με αυτή την εμφάνιση έδειξε τον δρόμο στον πιτσιρικά που είναι στην αρχική εντεκάδα της Μπαρτσελόνα για τα επόμενα χρόνια. Ο Μέσι με τον Ρονάλντο θα κυριαρχήσουν τα επόμενα χρόνια, αλλά το χαμόγελο του Ροναλντίνιο δύσκολα θα εμφανιστεί ξανά. Ο Κριστιάνο χαμογελάει μόνο για να δείξει τα αστραφτερά του δόντια, ο Μέσι έχει μεγαλώσει με τα πρότυπα της «Λα Μασία» και το χαμόγελό του το φιλάει μόνο για ιδιαίτερες στιγμές (όπως ο Πουγιόλ, ο Τσάβι, ο Ινιέστα) και ο Νεϊμάρ που έχει μεν το jogo bonito στο DNA του, κουβαλάει και περισσότερη αλητεία στο παιχνίδι του, κάτι που έλειπε παντελώς από τον «Ρόνι».

Ζαλισμένοι ακόμα από τη μαγεία του Ροναλντίνιο, βρεθήκαμε με τους συνταξιδιώτες μου στο αεροδρόμιο. Ο μικρός ήταν στεναχωρημένος για την ήττα της ομάδας του, αλλά ο πατέρας του κι εγώ είμαστε ενθουσιασμένοι για αυτό που είχαμε δει.

«Τον βρήκα»

Περιμένοντας για την επιβίβαση, ο μικρός βγάζει το αγαπημένο του άλμπουμ και το ανοίγει στην σελίδα της Μπαρτσελόνα. Εκεί που έχει το κενό… Βλέποντάς τον ο πατέρας του, θυμάται ότι δεν του έχει δώσει τα αυτοκόλλητα που είχαμε πάρει στην αναχώρηση, τα ψάχνει στις τσέπες του, τα βρίσκει και του τα δίνει. Ανοίγοντας το τέταρτο φακελάκι, το πρόσωπο του μικρού φωτίζεται από ένα τεράστιο χαμόγελο. «Νάτος, τον βρήκα», φωνάζει στο αεροδρόμιο και δείχνει ένα γελαστό πορτραίτο του Ροναλντίνιο. Τον κολλάει στο άλμπουμ και αυτό βρίσκει το δικό του χαμόγελο που απλώνεται σε όλο το αεροδρόμιο της Μαδρίτης, με τις οθόνες να δείχνουν και να ξαναδείχνουν το σόου που είχε κάνει πριν από λίγες ώρες.

Φτάνοντας στην Αθήνα, χαιρετηθήκαμε και υποσχεθήκαμε να βρεθούμε τουλάχιστον για τα νοκ άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ. «Θα το θυμόμαστε για πάντα αυτή τη βραδιά ε;», ρωτάω τον μικρό μου φίλο φεύγοντας και αυτός μου απαντάει: «φυσικά! Είναι η βραδιά που βρήκα επιτέλους τον Ροναλντίνιο».