Η ομορφιά του χάους

«Να κινείσαι σαν πεταλούδα, να τσιμπάς σαν σφήκα…». Μοχάμεντ Άλι.

Αν και ρομαντικός του ποδοσφαίρου, οι πεταλούδες μάλλον δεν άρεσαν ποτέ στον Γιούργκεν Κλοπ. Αρκετά συχνά άλλωστε, έχει πει ότι του αρέσουν πολύ οι ποδοσφαιρικές ορχήστρες του Βενγκέρ (εντάξει, όχι η τωρινή που τα πρώτα βιολιά είναι δυσαρεστημένα και οι παραφωνίες είναι πολύ συχνές), του Γκουαρδιόλα, αλλά προτιμά οι δικές του ομάδες να παίζουν ροκ! Το είχαμε δει με την Ντόρτμουντ, η κορυφαία ροκ συναυλία της, ήταν ίσως αυτό το παιχνίδι με την Ρεάλ Μαδρίτης στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ τη σεζόν 2012-2013. Η Ντόρτμουντ είχε κάνει και άλλα παρόμοια παιχνίδια τόσο εκείνη τη σεζόν, όσο και την προηγούμενη, αλλά σε εκείνο το παιχνίδι τρόμαξε πραγματικά την Ευρώπη, διαλύοντας έναν τόσο σπουδαίο αντίπαλο. Η μετατροπή του γηπέδου σε ένα τεράστιο ρινγκ, ήταν πάντα ο στόχος του Κλοπ.

Το ίδιο προσπαθεί να κάνει φυσικά και στη Λίβερπουλ. Από τη στιγμή που έφτασε στο «Άνφιλντ», ο στόχος του ήταν αυτός. Άγριο, ροκ ποδόσφαιρο, με την ένταση στο φουλ και την αναρχία να επικρατούν. Η νέα του ομάδα έργησε λίγο να φτάσει στα επίπεδα εκείνης της Ντόρτμουντ. Τα ξεσπάσματα ήταν πολλά, τα γκολ σε μερικά ματς έπεφταν βροχή…

Η καλύτερη συναυλία, όμως, ήταν η χθεσινή. Κόντρα στην αήττητη Μάντσεστερ Σίτι, την καλύτερη συμφωνική ορχήστρα που «παίζει» αυτή τη στιγμή στα γήπεδα του κόσμου. Κι όμως… Η Λίβερπουλ κατάφερε να την αποσυντονίσει και στα δέκαλεπτά που επέβαλε το ποδοσφαιρικό χάος στο «Άνφιλντ» ήταν απολαυστική. Το χάος δεν ήταν ποτέ τόσο όμορφο στα γήπεδα, όταν το παιχνίδι θύμιζε αγώνα… δρόμου και όχι υψηλότατου επιπέδου. Είναι το χάος τακτική; Για τον Κλοπ φαίνεται ότι είναι, αφού προσπαθεί να τοπροκαλέσει και μέσα σε αυτές τις συνθήκες να χτυπάει αλύπητα τον αντίπαλό του. Επειδή το μέγεθος και η αξία του αντιπάλου είναι πάντα το καλύτερο κίνητρο, αυτή η συναυλία μπροστά στους αφιονισμένους φιλάθλους της ήρθε κόντρα στη Σίτι. Αυτή ήταν η κορύφωση της Λίβερπουλ με τον Γερμανό τεχνικό στον πάγκο της και χωρίς τον Κουτίνιο στο γήπεδο. Τον μοναδικό παίκτη που κινούνταν σαν πεταλούδα στην Λίβερπουλ και «γλύκαινε» λίγο την επιθετικότητα που έβγαζε στα ξεσπάσματά της. Τη δουλειά του Βραζιλιάνου στο ματς με τη Σίτι κλήθηκε να την κάνει (στο περίπου) ο Τσάμπερλεϊν. Ένας πολύ πιο δυνατός, σκληρός παίκτης, χωρίς τη χάρη του Βραζιλιάνου, αλλά με πολύ περισσότερο τρέξιμο και φυσικά καλύτερο στην… αναρχία και στο χάος! Ο Άγγλος μεσοεπιθετικός μέτρησε στο ντέρμπι ένα γκολ, μία ασίστ, πολλά χιλιόμετρα και φυσικά αμέτρητες μάχες. Ο Κλοπ τον προτίμησε από τον (έτοιμο πλέον) Λαλάνα που έχει περισσότερη ποιότητα, αλλά δεν βγάζει τόση ένταση στο παιχνίδι του…

Η ένταση και το χάος που προκάλεσε η Λίβερπουλ πιέζοντας με μανία τη Σίτι, οδήγησε σε αυτό το απολαυστικό αποτέλεσμα. Σε ένα αξέχαστο παιχνίδι κυρίως για τους οπαδούς της Λίβερπουλ, αλλά και όλους τους φίλους του ποδοσφαίρου, με τη Λίβερπουλ να καταφέρνει να μετατρέπει ξανά το γήπεδο σε ποδοσφαιρικό ρινγκ, έχοντας τους αήττητους “πολίτες” στα σχοινιά και όλοι να αναρωτιούνται μετά από το τέλος του ματς “γουάτ δε φακ…”

Στη φιλοσοφία του Κλοπ, οι πεταλούδες δεν έχουν θέση στο ποδοσφαιρικό ρινγκ. Θέλει τους παίκτες του να κινούνται σαν διψασμένα κουνούπια τον Αύγουστο και να τσιμπάν σαν σφήκες, σε ένα χάος με άγρια ομορφιά. Γιατί όπως είχε πει και ένας συμπατριώτης του, το χάος γεννάει την τάξη…