Πάνω απ΄τις στάχτες…

Οι φλόγες βγαίνουν από τις οθόνες των τηλεοράσεων, η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική στα σαλόνια ή οπουδήποτε αλλού είναι ανοιχτές και μεταδίδουν τις τραγικές εικόνες. Οι στάχτες και τα αποκαΐδια προκαλούν ασφυξία σε όσους παρακολουθούν τις σκηνές που μεταδίδουν τα τηλεοπτικά δίκτυα ακόμα και εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Όλη η Ελλάδα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την μεγάλη καταστροφή στην Ανατολική Αττική. Και με καμένη την ανάσα την τραγωδία στο Μάτι. Εκεί που το θλιβερό έργο της καταμέτρησης νεκρών ακόμα δεν έχει τελειώσει. Κανείς δεν έχει όρεξη για τίποτα. Από παντού ξεπηδούν φλόγες που καίνε τη διάθεση, ρημάζουν την αισιοδοξία και την ελπίδα. Αυτές όμως πρέπει να γλιτώσουν, γιατί η ζωή πάντα συνεχίζεται και δίχως αισιοδοξία και ελπίδα τα πράγματα είναι πολύ περισσότερο δύσκολα…

Η ελληνική γούνα είναι καμένη από τις πυρκαγιές, αλλά μάλλον δεν μαθαίνει κανείς. Διότι για κάποιο λόγο θεωρούμε αδύνατο ή απίθανο η φυσική καταστροφή να επιλέξει εμάς. Η «φυσική καταστροφή». Πίσω από αυτή την έκφραση μπορούν να κρυφτούν λάθη, παραλείψεις, επιπολαιότητες… Η έκφραση αυτή θυμίζει την κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Όλοι ξέρουμε ότι αυτή η πυρκαγιά δεν είναι η πρώτη στην Ελλάδα. Και δυστυχώς όλοι ξέρουμε ότι δεν θα είναι η τελευταία. Επίζουμε μόνο να είναι η μεγαλύτερη και η πιο καταστροφική. Είτε προέρχεται από φυσικά αίτια, είτε από κάποια μοιραίο λάθος, είτε από εμπρησμό.

Μέσα σε λίγα λεπτά, αντιληφθήκαμε όλοι πόσο σκληρή μπορεί να είναι η μοίρα. Μέσα σε μία νύχτα αντιληφθήκαμε όλοι το πόσο αδύναμοι, το πόσο μικροί είμαστε. Μέσα σε λίγες ώρες θυμηθήκαμε ξανά να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Για να το ξεχάσουμε λίγες ώρες αργότερα. Αυτοί που δεν θα ξεχάσουν τις εφιαλτικές ώρες είναι αυτοί που ήρθαν αντιμέτωποι με το πύρινο θηρίο. Αυτοί που έχασαν τις περιουσίες τους. Και πάνω από όλους, αυτοί που έχασαν τους ανθρώπους τους. Στον εφιαλτικό κατάλογο των θυμάτων βρίσκονται άνθρωποι όλων των ηλικιών. Μικρά παιδιά και ηλικιωμένοι, γονείς και παιδιά, παππούδες και εγγόνια. Νεκροί και αγνοούμενοι που όσο κυλούν οι ώρες, τόσο λιγοστεύουν οι ελπίδες και γιγαντώνεται η αγωνία με τον τρόμο.

Μέσα σε λίγες ώρες, βγήκαν στην επιφάνεια όλα τα χαρακτηριστικά μας ως λαός. Ευτυχώς για την ώρα κυριαρχεί το κύμα αλληλεγγύης, βοήθειας, εθελοντισμού. Στην πράξη, στην αληθινή ζωή και όχι στην προσομείωση των κοινωνικών δικτύων. Πρωτοπόροι σε αυτό το κίνημα ήταν οι άνθρωποι του αθλητισμού. Από τους συλλόγους, μικρούς και μεγάλους, από τις Ομοσπονδίες, τους αθλητές ως άτομα, έδειξαν για μία ακόμα φορά την πραγματική διάσταση του αθλητισμού. Το ποδόσφαιρο που ενοχοποιείται (ορθώ) πολύ συχνά, έδωσε το σύνθημα με αξιέπαινες πρωτοβουλίες. Σιγά σιγά όμως, ξεπηδούσαν μέσα από τις φλόγες τα αιώνια σχόλια για το ποιος φταίει. Την ώρα της τραγωδίας όλοι είχαμε μία άποψη για το τι έφταιξε, τι έπρεπε να γίνει, τι δεν έπρεπε να γίνει. Εν μέσω φωτογραφιών από τις παραλίες, τις ξαπλώστρες και τα κοκτέιλ. Το κοκτέιλ του ελληνικού λαού.

Μέσα σε λίγες ώρες, τα ελληνικά ΜΜΕ έμαθαν, αντιλήφηκαν τι αποκαλείται πραγματικά τραγωδία. Διότι οι πέντε πόντοι χιόνι δεν αποτελεί τραγωδία. Ούτε καν οι δέκα πόντοι χιόνι που μπορεί να προκαλέσουν μία αναστάτωση στην κυκλοφορία. Διότι τραγωδία δεν είναι να έχει 38 βαθμούς το καλοκαίρι και -5 το χειμώνα. Διότι τραγωδία δεν είναι τόσα και άλλα τόσα γεγονότα που μεταδίδονται με υπέρμετρο στόμφο, τραγικότητα και πρόκληση τρόμου. Τα περισσότερα από τα ΜΜΕ, για μία ακόμα φορά δυστυχώς δεν έχασαν την ευκαιρία για εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου.

Οι φλόγες συνεχίζουν να ξεπηδούν από τις οθόνες των τηλεοράσεων. Οι καπνοί κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική και ο αριθμός των νεκρών δυστυχώς ανεβαίνει. Το στήθος όλων είναι βαρύ, οι καρδιές μαύρες. Τόσα θύματα, τόση καταστροφή. Θυμίζει πόλεμο. Έναν πόλεμο που αυτή τη φορά δεν έγινε στη γειτονιά μας, αλλά στα σπίτια μας.

Πάνω από τις στάχτες αντιληφθήκαμε όλοι πόσο μικροί είμαστε για να σπαταλάμε τον χρόνο μας σε ηλιθιότητες. Πόσο μικροί είναι όλοι αυτοί που με τον έναν τρόπο ή τον άλλον τρόπο κάνουν δυσκολότερη τη ζωή μας. Δυστυχώς το θυμηθήκαμε με αφορμή μία τεράστια τραγωδία. Πραγματική τραγωδία αυτή τη φορά. Πάνω από τις στάχτες, όμως, βρήκαν αφορμή να παίξουν τα δικά τους παιχνίδια πολλοί που πρέπει να τους βγάλουμε από τη ζωή μας. Να τους απομονώσουμε με οποιονδήποτε τρόπο. Πάνω από τις στάχτες θα κλάψουμε. Πρέπει όμως και να αναλογιστούμε. Να προνοήσουμε, να προετοιμαστούμε και κυρίως να κρατήσουμε αυτό το κύμα αλληλεγγύης. Ναι, το πιθανότερο είναι ότι οι πρώτοι άνεμοι και οι πρώτες βροχές θα πάρουν μαζί με τις στάχτες και αυτό το κύμα. Η Κινέτα και το Μάτι δεν θα ξεχαστούν μόνο από αυτούς που έχασαν τους ανθρώπους τους και τις περιουσίες τους. Από όλους τους άλλους, αργά ή γρήγορα, θα ξεχαστούν.

Με τη σκέψη πρωτίστως στα θύματα και στους συγγενείς τους, αλλά και σε αυτούς που έχασαν τις περιουσίες τους, όλοι πρέπει να συνεχίσουμε. Με σεβασμό σε όλους, χωρίς να ξεχνάμε τι ακριβώς έγινε. Έστω και πάνω από τις στάχτες…