“Ήθελα να γίνω σαν εσένα”

Το καλοκαίρι του 1982, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο ήταν 15 ετών… Εκείνο το καλοκαίρι, η Ιταλία κατέκτησε το Μουντιάλ στα γήπεδα της Ισπανίας με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Πάολο Ρόσι. Ο Ιταλός στράικερ που σφράγισε την ιστορία των Μουντιάλ με τα έξι γκολ που πέτυχε (όλα μετά από την 1η φάση) στην πορεία προς την κατάκτηση του Μουντιάλ, έφυγε από τη ζωή την Πέμπτη σε ηλικία 64 ετών, νικημένος από τον καρκίνο. Ο Πάολο Ρόσι αποτέλεσε έμπνευση για μία ολόκληρη γενιά Ιταλών παικτών. Τη γενιά του Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο οποίος προσπάθησε να τον μιμηθεί στα γήπεδα της Αμερικής, όπου ήταν ο καλύτερος παίκτης, αλλά τελικά έμεινε στην ιστορία για το χαμένο πέναλτι… Ο Ρομπέρτο Μπάζτιο αποχαιρέτησε τον αγαπημένο του Πάολο Ρόσι με ένα πολύ συγκινητικό, συναισθηματικό γράμμα που δημοσιεύτηκε στην “Gazzetta dello sport”.

“Ένα ακόμα χτύπημα στο ξύπνημά μου. Ένας υπέροχος πυλώνας του ιταλικού ποδοσφαίρου μας αποχαιρέτησε. Ο Πάολο, Παμπλίτο, Πάολο Ρόσι, όπως πάντα έπρεπε να αποκαλείται. Οι γλυκές αναμνήσεις όταν ήμουν 10 ετών, επέστρεψαν. Σήμερα, χάρη στον Παμπλίτο, ξεφυλλίζω αυτό το άλμπουμ και το κρύο και το σκληρό κράνος του ποδηλάτου γίνονται ξανά αισθητά. Με τον αγαπημένο μου πατέρα Φιορίντο, ο οποίος πέθανε πριν από λίγους μήνες, κάναμε σχεδόν 12 χιλιόμετρα, οι δύο μας μ’ ένα ποδήλατο, για να φτάσουμε στη Βιτσέντσα ξεκινώντας από το Καλντόνιο. Για να πάμε στο στάδιο Menti για να δούμε τον υπέροχο Πάολο Ρόσι.

Αυτά ήταν τα χρόνια στα οποία λατρεύω τα όνειρά μου. Σκέφτηκα ότι μια μέρα θα έπαιζα και σε αυτό το στάδιο. Μιμούμενος τον Πάολο Ρόσι, θα μπορούσα να πετύχω αυτό που κατάφερε.  Να κερδίσω ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα στον τελικό εναντίον της Βραζιλίας. Όπως έκανε ο Πάολο Ρόσι εναντίον της Γερμανίας. Να κερδίσω τη «Χρυσή Μπάλα». Όπως ο Πάολο Ρόσι. Νίκη σε έναν κόσμο που χρειάζεται όλο και περισσότερο το χαμόγελο του Πάολο Ρόσι. Ένα υπέροχο ταξίδι στην Κίνα μας έκανε πρόσφατα να ξανασυναντηθούμε.

Μιλήσαμε πολύ για όσα είχαμε ζήσει πόσο και για το τι θα έπρεπε να γίνει για ένα καλύτερο μέλλον. Ειδικά στο ποδόσφαιρο. Ο Πάολο έδωσε ένα όνειρο σε εκατομμύρια Ιταλούς, το οποίο εγώ δεν κατάφερα. Η κατανόηση του μυστηρίου της ζωής και η  εξήγηση σε πράγματα που μας συμβαίνουν δεν είναι ποτέ εύκολο. Όπως το κενό που αφήνει ο Πάολο στην καρδιά της συζύγου του και των τριών παιδιών του, στα οποία πηγαίνουν οι σκέψεις μου. Γεια σου Πάολο, ποιος ξέρει αν θα φορέσεις τα παπούτσια σου όταν είσαι στον παράδεισο. Ελπίζω να έχεις και το χαμόγελό σου. Θα το θυμόμαστε εδώ και πολύ καιρό. Καλό ταξίδι Πάολο, στον αιώνιο ουρανό του γαλήνιου φωτός”.