Αλλάζοντας την Ιστορία…

Αλλαγή σελίδας; Όχι ακριβώς. Δεν πρόκειται απλώς για μία αλλαγή σελίδας που ετοιμάζεται στην Άρσεναλ, διότι ο Αρσέν Βενγκέρ δεν ήταν μία ακόμα σελίδα στην ιστορία των «κανονιέρηδων». Ήταν ένα ολόκληρο κεφάλαιο, ένας (φαινομενικά ατελείωτος) τόμος που τελικά θα τελειώσει σε λίγες ημέρες. Ένας τόμος της εγκυκλοπάιδειας του αγγλικού ποδοσφαίρου. Ο τόμος που θα μπορούσε να έχει τίτλο «τα χρόνια της μεγάλης αλλαγής και της ποδοσφαιρικής επανάστασης». Για να πάμε σε μία άλλη δημοφιλή μορφή τέχνης, αυτή του κινηματογράφου, ήταν ένα φραντσάιζ ταινιών (όπως ο «Πόλεμος των Άστρων») καλή ώρα, με τον ίδιο σκηνοθέτη πίσω από τις κάμερες. Είναι λογικό ότι μετά από κάποιες ταινίες που θα σπάσουν τα ταμεία σε όλο τον κόσμο, θα προκαλέσουν ντελίριο ενθουσιασμού και εμμονής, η φρεσκάδα μπορεί να χαθεί. Είτε γιατί ο σκηνοθέτης δεν μπορεί να εντοπίσει με την ίδια ακρίβεια τους πρωταγωνιστές του, είτε γιατί ο ίδιος αρνείται να αλλάξει τα πλάνα του. Όλα αυτά τα έκανε ο Αρσέν Βενγκέρ. Ένας από τους μεγαλύτερους προπονητές στην ιστορία του ποδοσφαίρου που τελείως άδικα πέρασε στην σφαίρα του ποδοσφαιρικού «μπούλινγκ», έγινε… viral στο διαδίκτυο, κατάντησε συνώνυμο της αποτυχίας. Από τους προπονητές του καναπέ βεβαίως, βεβαίως…

Το μεγαλύτερο αμάρτημα το Αρσέν Βενγκέρ είναι ότι δεν θέλησε να βαδίσει στον δρόμο του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Όχι τόσο στον αγωνιστικό χώρο, όσο στον χώρο των μάνατζερ και των τρελών ποσών. Το ίδιο ακριβώς κάνεις και ο Γιούργκεν Κλοπ, ο οποίος όμως φαίντει ότι ρίχνει λίγο (έστω και με το σταγονόμετρο) νερό στο κρασί του. Σε αντίθεση όμως με τον Γερμανό, ο Βενγκέρ φαινόταν να είχε χάσει αυτό το απίστευτο αισθητήριο εύρεσης φλέβας χρυσού που είχε σε τεράστιο βαθμό τα πρώτα χρόνια στην Άρσεναλ. Τότε που πήρε στην ομάδα τον Τιερί Ανρί από τη Γιουβέντους με τα μισά και λιγότερα χρήματα από όσα είχε πάρει η ομάδα από την πώληση του Ανελκά στη Ρεάλ. Α, τον Ανελκά που τον είχε πάρει έφηβο ακόμα στην Αγγλία. Ή όταν έπαιρνε τον Ντένις Μπέργκαμπ από την Ίντερ και ενώ ο Ολλανδός είχε μόνο καλές στιγμές στους «νερατζούρι» και η καριέρα του φαινόταν να μένει στάσιμη. Εκτός από αυτά τα δύο πολύ τρανταχτά παραδέιγματα, υπήρχαν και αμέτρητοι ακόμα ποδοσφαιριστές που έφτασαν στα χέρια του Βενγκέρ ως ταλέντα και εξελίσσονταν σε αστέρια παγκοσμίου βεληνεκούς.

Η μεγαλύτερη κληρονομιά του Βενγκέρ στην Άρσεναλ, όμως, δεν είναι ούτε οι (λίγοι σε σχέση με τα χρόνια που έμεινε) τίτλοι, ούτε η υπερομάδα που κατέκτησε αήττητη το πρωτάθλημα και έγραψε ξεχωριστό κεφάλαιο στην εγκυκοπαίδεια που λέγαμε πιο πάνω. Η μεγαλύτερη κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο Βενγκέρ, είναι το «Έμιρεϊτς». Το γήπεδο της Άρσεναλ. Ο Πολ Μέρσον και ο Άλαν Σμιθ δήλωσαν αμέσως μετά από τις σημερινές εξελίξεις ότι η Άρσεναλ θα πρέπει να μετονομάσει το γήπεδο σε «Αρσέν Βενγκέρ». Ο «γκουρού» των «κανονιέρηδων» ήταν ο πρωτεργάτης του εγχειρήματος που άλλαξε για πάντα την ιστορία του συλλόγου. Ήταν ο πρώτος αρχιτέκτονας και ο τελευταίος εργάτης,, διότι εκτός από προπονητής ήταν για την Άρσεναλ και ένας εκπληκτικός μάνατζερ που έφερνε στα ταμεία χρήματα με πωλήσεις των πουλέν του.

Ο Αρσέν Βενγκέρ έμεινε στην Άρσεναλ για 22 ολόκληρα χρόνια. Σίγουρα θα μπορούσε να αποχωρήσει λίγα χρόνια νωρίτερα και ειδικά πέρυσι το καλοκαίρι, όταν η κατάσταση μετά από τον διασυρμό στο Μόναχο φαινόταν μη αναστρέψιμη, αλλά η κατάκτηση του Κυπέλλου επί της πρωταθλήτριας Τσέλσι άλλαξαν τα πράγματα. Κανείς καλλιτέχνης, όμως, δεν θέλει να αποχωριστεί το δημιούργημά του. Πιστεύει πάντα ότι με κάθε μικρή παρέμβαση, αυτό γίνεται ακόμα ωραιότερο. Στην περίπτωση της Άρσεναλ αυτό δεν έγινε. Ο Βενγκέρ δεν ακολούθησε τον δρόμο των υπερβολικών ποσών και το πλήρωσε. Μόνο τα τελευταία χρόνια, η Άρσεναλ έχασε για λίγα εκατομμύρια τον Γκριεζμάν, τον Εμπαπέ, τον Γκάμπριελ Ζεσούς και πολλούς ακόμα νεαρούς που στη συνέχεια έγιναν σούπερ σταρς. Η αφέλεια του Βενγκέρ είχε αντίκτυπο και στο αγωνιστικό στυλ της ομάδας. Επιμένοντας να βλέπει μόνο… επιθετικά, η άμυνα της Άρσεναλ τα τελευταία χρόνια θυμίζει παιδική χαρά. Ο Αλσατός όμως, δεν θα έδινε ποτέ 50εκ. ευρώ για τον Τζον Στόουνς, ούτε 70 για τον Λαπόρτ, ούτε 80 για τον Φαν Ντάικ και πάει λέγοντας. Ήθελε να ψαρέψει ένα λαβράκι που θα εξελίσσονταν σε νέο Χούμελς.

Το κινηματογραφικό φραντσάιζ των «κανονιέρηδων», αυτό που ίδιος δημιούργησε ολοκληρώνεται σε λίγες μέρες. Τα τελευταία πλάνα εξελίσσονται αυτές τις μέρες και το Γιουρόπα Λιγκ είναι η καλύτερη σκηνή για να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Ο Αρσέν Βενγκέρ πήρε έστω και καθυστερημένα την (πολύ δύσκολη) απόφαση να αφήσει το δημιούργημά του σε ξένα χέρια. Οι δικοί του «κανονιέρηδες», δεν άλλαξαν μόνο την Ιστορία της Άρσεναλ, αλλά και όλου του αγγλικού ποδοσφαίρου. Διότι η Άρσεναλ ήταν η πρώτη αγγλική ομάδα που δεν έπαιζε βρετανικό ποδόσφαιρο και στη συνέχεια βεβαίως έγινε η πρώτη αγγλική ομάδα που δεν είχε κανέναν… Άγγλο. Ο Βενγκέρ άλλαξε την ιστορία της Άρσεναλ και του αγγλικού ποδοσφαίρου, αλλά αρνήθηκε να αλλάξει ο ίδιος και το πλήρωσε με την απαξίωση που έζησε από αυτούς που λατρεύτηκε. Τους οπαδούς και θαυμαστές του ίδιου του του δημιουργήματος. Αυτούς που τα τελευταία χρόνια φωνάζουν σε κάθε ευκαιρία «Wenger out». Στην περίπτωσή τους, αρκεί να μην ισχύσει το «πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί μπορεί και να σου συμβεί». Διότι εάν η Μαντσεστερ Γιουνάιτεντ χρειάστηκε πέντε χρόνια για να μπει στο σωστό δρόμο μετά από την αποχώρηση του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, η Άρσεναλ ίσως χρειαστεί περισσότερα… Γιατί οι αλλαγές στην Ιστορία είναι πάντα δύσκολες.